Ruim één op de vijf Millennials heeft last van psychische klachten of heeft het al gehad. Bij mensen tussen de 25 en 35 komen meer burn-outs voor dan elke andere leeftijdscategorie en dat terwijl we juist in de bloei van ons leven zouden moeten zitten, leeftijd-technisch. Gek eigenlijk, want als je om je heen kijkt zie je juist allemaal zelfverzekerde dames en heren in koffietentjes zitten te werken, als je vraagt hoe het gaat is het antwoord altijd “Kan niet beter! We gaan super lekker. Ik ben zo blij dat ik voor vrijheid gekozen heb. Voor mezelf beginnen was het beste idee in jaren!” en dan hebben we het nog niet eens gehad over hoe perfect onze leventjes lijken op Instagram.
Millennials en burn-outs
In de podcast ‘Waarom hebben Millennials last van burn-out’ legt Psycholoog Thijs Launspach uit dat het vrij simpel te verklaren is. En wellicht heb je er zelf ook al ooit over nagedacht. Zo is ons altijd verteld: “Als je je best doet, kan je alles bereiken!” Dat is een mooi streven, maar gewoon niet waar. Er is veel mogelijk, maar als het niet lukt wil dat niet gegarandeerd zeggen dat het kwam omdat je niet genoeg je best hebt gedaan.
Onder andere hierdoor denken Millennials dat ze altijd verantwoordelijk zijn voor hun eigen geluk en zijn daardoor zeer individualistisch ingesteld. Het is daarnaast ook niet gek dat onze ouders (Generatie X en Babyboomers) ons dit hebben meegegeven, want zij hebben meegemaakt dat het met de tijd altijd beter gaat, met name economisch gezien. Terwijl Millennials die stabiliteit helemaal niet zo ervaren.
We hebben dus ontzettend hoge verwachtingen van onszelf. En zoals ieder mens dit doet, uit welke generatie dan ook, meten we dit door naar elkaar te kijken. Het probleem is alleen dat zowel online als offline, we onze eigen leventjes een stuk interessanter doen voorkomen dan het werkelijk is. Niet raar ook, want een foto van een slavink met krieltjes en een dot ketchup is gewoon een stuk minder interessant dan een hippe burger van Five Guys of soto soep van Izakaya. Eerlijk is eerlijk: mijn like krijg je dan ook niet. Het domme is dat dit onder onze neus gebeurd, maar dat we niet registreren hoe nep het eigenlijk is en er toch gewoon allemaal aan mee doen.
De beste versie vóór jezelf
Hoevaak hoor je het niet “Ik probeer de beste versie van mezelf te zijn”. En iedereen maar ja-knikken en denken: wat goed, wat goed. En zichzelf ondertussen kut voelen: fuck, dit zou ik ook eens moeten doen. Maar niemand vraagt zich ook af wie er bepaald wat ‘het beste is’. Gezond leven? Maatschappelijk betrokken zijn? Succesvol zijn, whatever that means. Settelen? Afgetraind zijn?
Het mooie is, dit bepaal je gewoon lekker zelf.
Als jij gewoon heel gelukkig wordt van televisie kijken, friet eten, wat rondneuken af en toe, naar Zeeland op vakantie te gaan en vind je je baan ‘prima’, dan moet jij dat lekker doen vriend. Dan ben jij de beste versie ‘vóór’ jezelf op dat moment. En dat is natuurlijk veel belangrijker, want je doet het uiteindelijk toch allemaal voor jezelf. Als jij het leuk vind om je zo fit mogelijk te voelen en zo lang mogelijk te leven, doen! Maar als je er liever een explosieve en bourgondische levensstijl op nahoudt, dan mag je dat ook helemaal zelf weten.
Zo, nu ga ik sporten om dit vervolgens teniet te doen op het terras, waarvan ik gegarandeerd een foto op ‘The Gram’ zet met een bepaalde belichting, waardoor m’n kaaklijn nét iets strakker naar voren komt. Om ten slotte de dag af te sluiten met het pakken voor Lowlands, want mijn FOMO laat het niet toe om daar niet bij te zijn…
