Er is altijd wel een ‘mannetje’. Je staat met een biertje in je hand, de muziek net hard genoeg om te doen alsof je luistert, en ineens valt het woord bitcoin.
Alsof iemand een rookmachine aanzet in een te kleine woonkamer. Binnen tien seconden heb je drie soorten mensen: de prediker, de grappenmaker en de stille kijker die vooral wil weten of jij straks ook nog gezellig blijft.
Bitcoin op een borrel: zo voorkom je gÊnante gesprekken
Goed nieuws: je hoeft geen wandelende crypto-encyclopedie te zijn om dit gesprek leuk te houden. Je hoeft alleen te weten wat je wel zegt, wat je beter inslikt, en hoe je elegant doorstuurt naar een ander gesprek.
De zinnen die je beter niet zegt
De snelste manier om een borrel te veranderen in een groepsappdiscussie in het echt, is beginnen met “Ik zei het toch”. Of de klassieker: “Had je maar gekocht toen het nog laag stond.” Dat is geen gesprek, dat is een vingerafdruk op iemands spijt. Mensen horen daarin niet je kennis, ze horen hun eigen gemiste kans.
Ook zo’n sfeerkiller: “Ik zit er al jaren in.” Prima, maar het klinkt altijd alsof je net even wil laten weten dat jij eerder was bij de club. En “Ik check de koers elke ochtend” is misschien eerlijk, maar je geeft ook toe dat een getal op je telefoon je humeur bestuurt. Dat wil niemand op een vrijdagavond als voorbeeld krijgen. En als iemand begint over “de overheid” of “het systeem”: glimlachen, knikken, en terug naar het glas. En snel.
Wat je wél zegt als je het luchtig wil houden
Een goeie opening is klein en menselijk. “Ik snap het concept, maar ik ben geen fulltime koerschaker.” Of: “Ik vind het interessant, vooral hoe mensen erover praten.” Daarmee trek je het weg uit de wedstrijdstand en richting gedrag. Zo blijft je gedrag is borrelproof.
Wil je tóch iets inhoudelijks zeggen zonder te doceren, blijf dan bij simpele observaties. Bitcoin is voor veel mensen tegelijk spannend en irritant. Spannend omdat het schommelt als je oude hobbelpaard, irritant omdat je er nooit rustig over kunt praten zonder dat iemand er een winnaar of verliezer van maakt. Dat herkennen mensen meteen, ook als ze nul satoshis bezitten.
De gouden regel: vraag naar het verhaal, niet naar het bedrag
Als iemand bitcoin op tafel gooit, is de reflex: “Hoeveel heb je?” Niet doen. Dat is de financiële variant van “Hoeveel weeg je?” Je krijgt óf ongemak, óf stoere praat, en allebei zijn dodelijk saai.
Wat wél werkt: “Wat trok je erin aan?” Dan krijg je verhalen. Iemand vond het technisch fascinerend. Iemand vond het vooral een statement. Iemand wilde gewoon meedoen omdat zijn broer er non-stop over appte. Ineens praat je niet over cijfers, maar over motivatie. Dat is veel interessanter, en je laat de ander praten. Altijd slim op een borrel.
De prediker temmen zonder ruzie
Je herkent hem aan de ogen. Net iets te glimmend, alsof hij z’n eigen pitch in z’n hoofd hoort. Laat hem even gaan, maar geef de stuurknuppel subtiel terug. Zeg bijvoorbeeld: “Oké, maar wat is je meest nuchtere argument? Zonder grote woorden.” Of: “Wat vind je het grootste nadeel, eerlijk?” Dit is de magische vraag, omdat je iemand dwingt tot nuance. En nuance is de natuurlijke vijand van borrelmonologen.
Als het alsnog een TED Talk wordt, gebruik je de zachte exit: “Ik vind dit leuk, maar ik wil m’n vrijdagavond niet in een koersgrafiek parkeren. Vertel eens, wat rijd jij eigenlijk?” En hop, we zijn bij auto’s. Kan-ie daar over pochen, maar dat vind jij tenminste ook wel tof.
De afsluiter die altijd werkt
Als je nergens zin in hebt: “Ik ben benieuwd waar het heen gaat, maar ik kies ervoor om er niet wakker van te liggen.” Dat is volwassen, relaxed, en het voorkomt dat je de avond eindigt als menselijke koersnotificatie. Bitcoin mag op tafel. Maar jij bepaalt of het een gesprek wordt of een wedstrijd.
