Er zijn van die ervaringen die groter zijn dan je jezelf kunt voorstellen. Momenten waarop je zintuigen overuren draaien, je klok onbruikbaar wordt en je hersenen alleen maar opslaan: ‘Onthouden. Alles.’
De 24 uur van Le Mans is zo’n moment. Het is niet zomaar een race, maar een ervaring. Geen Formule 1-weekend met champagne en poloshirts. Het is rauw, meeslepend en intens. Het is een uitputtingsslag voor zowel coureurs als fans, maar bovenal: het is een ervaring waar je nog weken later flarden van terugkrijgt in je dromen.
24 uur van Le Mans is een pure raceliefhebber-droom
Afgelopen editie waren we erbij. We hebben eerst even een weekje bij moeten komen en alles een plekje moeten geven, maar nu is het tijd voor ons verhaal over deze geweldige titanenstrijd.
We zaten niet op de tribune ergens in bocht 14. Nee, we waren er met Peugeot. En als je denkt dat dat een beetje ‘chic zitten’ is met een wijntje erbij… Think again. We stonden in de pitbox, aten boven de Dunlop-chicane, spraken met de coureurs, engineers en teamleden, en bovenal: we voelden Le Mans tot op onze botten.
.
Peugeot-suprise
En als je dan denkt dat dat alles is: Peugeot had nog een verrassing. Tijdens dit krankzinnige weekend presenteerden ze ook de opvolger van de legendarische 205 GTI. Elektrisch. Brutaal. En met een design dat net als de race z’n geschiedenis eert, maar vooruit knalt met het gaspedaal tot op de bodem. De nieuwe e-208 GTI is geen marketingstunt: het is een moderne knipoog naar de roots van het merk. En eerlijk? Dit is wel heel vet, hoor. @Peugeot: zetten jullie ons alvast op het lijstje?
De 24 uur van Le Mans: jij bent er slechts te gast
Over tot de orde van de dag. Je denkt dat je weet wat je te wachten staat bij de 24 uur van Le Mans. Een lang raceweekend, veel lawaai, tentje mee (voor de meesten dan, wij hebben valsgespeeld in een hotel), biertje erbij. Maar zodra je het terrein betreedt van Le Mans – zodra je de eerste geur van afgefikte banden, gegrild vlees en racebrandstof opsnuift – weet je dat je er totaal naast zat. Dit is geen race. Dit is een stad die één keer per jaar ontwaakt, brult en je opslokt in haar ritme. We noemen het ook wel The Temple of Speed. De gezonde vorm van Speed.
De paddock leeft. Overal zijn mensen. Er zijn families die al generatieslang kamperen op exact dezelfde vierkante meter, waarbij de kinderen voor het eerst hun eigen gehoorbescherming dragen.
Vlaggen wapperen, campings staan vol met geïmproviseerde lichtinstallaties en er zijn bestelwagens omgebouwd tot racebars. De fanbase van Le Mans is geen doorsnee publiek. Het zijn eerder snelheidspastoors. Mensen die niet alleen kijken, maar begrijpen wat het betekent om 24 uur lang te vechten tegen tijd, temperatuur en techniek. Over die temperatuur? Wat dacht van je 32 graden met de zon vol op je knar? Redelijk uniek tijdens een Le Mans-wedstrijd.
De fanbase van Le Mans is geen doorsnee publiek: het zijn eerder snelheidspastoors
Overdag een racecircuit, ’s nachts een broeierige mix
Zodra de zon ondergaat en de koplampen aanspringen, verandert Le Mans in iets wat het midden houdt tussen een race en een droom. Terwijl hypercars met 340 km/u door de bossen gillen, spelen er op de achtergrond livebands zoals de discohelden van Kool and the Gang. Bij kampvuren op de camping worden marshmallows geroosterd naast schroevendraaiers. Iedereen is moe, niemand wil slapen. Want er is dus gewoon continu chaos en sensatie, en precies dat maakt de 24 uur van Le Mans uniek.
En dan, als de klok ergens tussen 02:00 uur en 04:00 uur ’s nachts lijkt stil te staan, gebeurt er iets bijzonders: de stilte tussen de motoren. Dat minieme moment waarop je alleen nog de rits van een slaapzak hoort, en dan: BRAAAAAHMMM. Daar komt-ie weer. De magie is terug. Een Porsche knalt voorbij. Mensen juichen.. Niemand is nog volledig alert, maar iedereen voelt: dit is Le Mans.
Het geluid? Dat gaat door merg en been. Vergeet surround sound, vergeet Spotify met extra bassboost. Dit is écht. Dit voel je in je ribbenkast, in je nekwervels, in je voorhoofdsholte. En we moeten eerlijk zijn: we hebben een paar persoonlijke favorieten.
1. De Cadillac V8 – wat een kanon. Elke keer als dat ding voorbij brult, voel je je een beetje kleiner worden. Alsof iemand een Amerikaanse muscle car uit 1969 in een raketmotor heeft gestopt. Kijkerstip: zoek even naar het filmpje waar de Cadillac op zijn elektromotoren wegrijdt in de pit om vervolgens de monster van een V8 te laten ontwaken. Disclaimer: doe dit als je alleen bent…
2. De Aston Martin V12 – een huilende symfonie van snelheid. Elegant en woest tegelijk. Als James Bond een battle had met zijn Aston Martin, dan klonk het zo.
3. De Peugeot 9X8 – oké, geen V8 of V12 met klassiek motorgeluid, maar de backfire-knallen bij het liften zijn écht next level. Alsof je ineens op een shooting range in Las Vegas staat met een .50 BMG.
’s Ochtends haal je een croissant bij een lokale bakker op het terrein (ja, dat bestaat daar gewoon) en kijk je met wallen tot aan je nek hoe mechanics hun duizendste wiel wisselen. De race is nog niet voorbij. En jij? Jij leeft in een soort tijdloos-vacuüm waarin alleen snelheid, koffie en sfeer nog tellen. En geloof ons dat is echt een feestje. Letterlijk en figuurlijk. Een fantastische toevoeging aan de auto’s die op Le Mans rijden? De digitale borden op de wagens. Hiermee is in één oogopslag te zien welke positie de rijder momenteel heeft, hoeveel brandstof/energie de auto nog heeft bij het passeren van de start/finishlijn en je ziet hoe lang de pitstop duurt. Tv is overbodig geworden…
En jij? Jij leeft in een soort tijdloos-vacuüm waarin alleen snelheid, koffie en sfeer nog tellen
Dan nog even iets… We moeten met enige schaamte bekennen dat we – ondanks al onze grootspraak – heel misschien, een héél klein beetje, vals hebben gespeeld. Met grote twijfel, en onder lichte dwang van de omstandigheden, hebben we een vlugge nap gepakt in ons hotel. Niet helemaal vrijwillig natuurlijk, maar de camera’s stonden ramvol met beeldmateriaal… Yes, tweemaal 128gb volgeknald met pure raceporno. En tja, die beelden moesten uiteraard veilig worden gesteld… Voor jullie. Om van te genieten. Dus ja, call it a tactical pitstop. Eén paar uurtjes offline, daarna direct weer vol het gas erop.
Een backstagepass naar de ziel van een raceteam
Vergeet vip-decks met schuimwijn en klapstoelen. Wat Peugeot hier neerzette was meer dan gastvrijheid. Het was een blik in het hart van hun team. Met een lounge op niveau, pal boven de pitbox, en in de hospitality hadden we zicht op de Dunlop-chicane waar auto’s hun eerste rempunt nemen na het rechte stuk. Elke keer als een Peugeot daar aanremde, trilde het gebouw letterlijk op z’n fundering. Maar binnen? Champagne. Oesters. Franse klasse op een motorsportdecor. En niet te vergeten het heerlijke dessert met citroentintjes.1) om ons wakker te houden en 2) omdat citroen een persoonlijke favoriet blijft.
De medewerkers? Die zitten vol met verhalen. Niet op PR-stand, maar échte gesprekken. Over hoe zwaar de race is. Hoe belangrijk ieder detail is. En hoe trots ze zijn dat hun merk hier staat – en straks ook met een elektrische hot hatch de weg op gaat. Een mooiere ploeg aan mensen hadden we ons dan ook niet kunnen wensen. Het voelde bijna alsof we met een paar vrienden deze kant op waren gereden.
Het hoogtepunt van de hospitality? De garagetour. Niet vanaf een afstandje, maar met je voeten op de vloer tijdens de race. We stonden erbij toen een pitstop plaatsvond. Dichter op de actie wordt het niet. Coureur eruit. Nieuwe banden erop.
Een fanatieke poetser maakt als een malle de wagen schoon, terwijl er op de achtergrond radiostemmen in het Frans, Engels en half hysterisch Duits galmen. Alles tegelijk. En dan, ineens, stilte. Tot de auto weer brullend vertrekt. En je jezelf moet knijpen: ‘Was ik hier echt bij?’ Een persoonlijke noot: dit gaat bovenaan op mijn lijstje van ervaringen, sponsored by MANIFY en Peugeot.
Onze take-aways van deze pitstop? Als jij denkt dat alleen de coureurs een show weggeven: you could not be more wrong. Achter de schermen bij Peugeot zagen we hoe er gewerkt wordt. Tussen het tanken door wordt even een ‘onzichtbare’ heads up gedaan aan het team voor de banden:
Er wordt geschud met de kont, nadat hij een paar keer fanatiek met zijn voet op de grond tikte. Het resultaat? De jongens van de banden wisten: ‘It’s showtime.’ Alsof hij een eigen dansvloer creëerde in de garage. Súpersubtiel, maar héél effectief. Een soort backstage-choreografie waar je zelden bij stilstaat, maar die wel zorgt dat een pitstop kan landen als een flawless performance. Iets wat je op tv niet kunt ontdekken. Op school kregen ze het niet voor elkaar om mij op te laten letten, maar in de racerij is het kinderspel.
Geen seconde rust, alleen instinct en pure controle
Je kijkt naar een raceauto en denkt: snelheid, stuurmanskunst, ballen. Maar achter dat carbonfiber zit een mens. Een mens die nauwelijks slaapt, maximaal gefocust moet blijven en elke seconde in milliseconden moet kunnen beslissen. Dankzij Peugeot spraken we met enkele van deze gasten – en ja, ze zijn net zo indrukwekkend als hun machines.
Stints van drie uur. Volle focus. Geen fouten. In het donker. In de regen. Op slicks. Ze rijden niet voor de show. Ze rijden voor het team. Voor het merk. Voor de historie. Eén crash betekent niet alleen schade aan de auto, maar ook morele schade. En tóch blijven ze kalm. Ze lachen zelfs, terwijl ze met wallen onder hun ogen uit een snikhete cockpit stappen.
En er gebeurt natuurlijk altijd wat. Zo ging het bij Peugeot in het begin flink mis. Door een langzamere rijder in een van de andere klassen, moest Paul di Resta uitwijken, waardoor hij met een behoorlijke gang de bandenstapel raakte. Het gevolg? Een kapotte bumper en de volledige achterzijde eraf. De Peugeot schoot met een noodgang naar binnen en het duurde maar liefst 37 seconden om deze beide items te wisselen. Maar daarna: BANG, daar ging de 9X8 weer richting de 300km/u.
En dan de teamleiders. Die vertellen over strategieën alsof het oorlogsplannen zijn. Over brandstofverbruik, bandendegradatie, het mentale spel met andere teams. En het mooiste? Die passie. Het is bijna tastbaar. Dit zijn geen werknemers. Dit zijn strijders. En jij krijgt de eer om ze even van dichtbij te leren kennen. Wederom een pinch me-momentje.
De teamleiders aan de pitwall doen in tegenstelling tot de coureurs geen oog dicht gedurende een kleine 30 uur. Koffie, water en Monster Energy was het antwoord dat we kregen toen we vroegen: ‘Hoe dan?!’
Le Mans 2025: geen chaos, tóch de spannendste Le Mans in jaren
De 24 uur van Le Mans 2025 was er eentje waarbij het script rechtstreeks uit een Hollywoodfilm leek te komen. Terwijl het publiek zich net had neergevlijd op hun koelbox, klapstoel of tribunezitje, stond daar ineens niemand minder dan Roger Federer om de Marseillaise in te luiden. Vijf seconden later barstte de hel los. Ferrari stormde vanaf het begin naar de leiding en leek het weekend lang onaantastbaar. Met zelfs een één-tweetje in het vizier. Een kippenvelmoment om zo voor de eerste keer deze kanonnen voorbij te zien schieten.
En toen kwam daar ineens de #83 Ferrari van klantenteam AF Corse naar voren, gestuurd door een man die we hier extra in het zonnetje willen zetten: Robert Kubica. Ja, wij waren uiteraard met Peugeot en hebben de strijders met volle passie gevolgd, maar zelfs wij werden stil toen Kubica na 24 uur zijn helm afzette met tranen in zijn ogen. Even voor de niet-racefans: deze Poolse held crashte in 2011 bijna fataal tijdens een rally, verloor bijna zijn arm en werd afgeschreven voor het grote werk. Vorig jaar miste hij de winst op Le Mans op een haar na. En nu, in 2025, rijdt hij samen met Phil Hanson en Yifei Ye – die daarmee meteen de eerste Chinese Le Mans-winnaar ooit is – de race van z’n leven.
Daarachter voltrok zich een krankzinnige comeback van de #6 Porsche van Estre, Vanthoor en Campbell. Die wagen moest helemaal achteraan starten na een diskwalificatie in de kwalificatie, maar vocht zich binnen twee uur terug naar de top en eindigde uiteindelijk op slechts 14 seconden van de winst. Op plek drie kwam alsnog de #51 Ferrari binnen, een troostprijs die, eerlijk is eerlijk, voor de meeste teams alsnog voelt als goud.
Peugeot, onze gastheer van het weekend, leverde een gevecht met karakter. Ondanks een pittige nacht en stevige tegenstand, wist het team zich knap net buiten de top tien te nestelen en vooral indruk te maken met hun backfire-kanon van een Hypercar die de lucht bij elke bocht omtoverde tot een vuurlinie.
Al met al was dit een editie zonder extreme safety car-drama’s, maar met een ongekende snelheid van begin tot eind. Een race zonder rust. Zonder ademruimte. Zoals Le Mans hoort te zijn. Eén etmaal vol actie, emotie en ultieme beloningen voor zij die blijven vechten tot de laatste seconde.
Na maar liefst 387 ronden over het legendarische Circuit de la Sarthe kwam de #83 AF Corse Ferrari (Hanson/Kubica/Ye) als winnaar over de streep. De derde opeenvolgende Le Mans-zege voor Ferrari en hun klantenteam AF Corse. Op slechts 14 seconden gevolgd: de #6 Porsche Penske van Estre/Vanthoor/Campbell. Derde plek: de #51 Ferrari van Pier Guidi/Calado/Giovinazzi, opnieuw binnen een paar tienden van deze legendarische strijdwagen. Kortom: closer wordt het niet na 24 uur, waar we namelijk ook weleens verschillen van tientallen minuten zien.
24 uur lang. Voor één moment. Auto’s komen over de finish met duizenden vliegjes, rubberstof en stof van 24 uur racen. Die battle scars zijn geen schmink: ze zijn kunstwerkjes op carbonfiber. Die vieze campaign van 24 uur is méér dan dirt: het vertelt een verhaal. Van snelheid, strijd en pure endurance. Le Mans is geen glanzende PR-foto. Het is messy, rauw, en véél mooier dan iedere gepolijste bolide. Dit is pure autosport en racerij. Wij begrijpen nu volledig waarom de Le Mans haar status op de racewereld heeft veroverd.
Het is messy, rauw, en véél mooier dan iedere gepolijste bolide
Merci, Peugeot
Aan het eind van dit verhaal rest ons eigenlijk nog maar één ding: merci. Merci, Peugeot. Voor het vertrouwen, voor de gruwelijk goede gastvrijheid, het uitzicht over de Dunlop-chicane, het eten dat sterrenwaardig was, en voor die onvergetelijke garagegeur van pure adrenaline. Bedankt voor het gevoel dat we niet gewoon toeschouwers waren, maar onderdeel van iets groters.
Bedankt dat we midden in de nacht, met wallen tot op onze schouders, met opengevallen mond naar het kabaal mochten kijken. Op zoek naar gloeiende remschijven, backfires die de lucht in lichterlaaie zetten en die ene crash die iedereen de adem doet inhouden. Bedankt dat we dit niet hoefden te beleven achter een scherm, maar op een paar meter afstand van het asfalt. Met het geluid trillend in onze ribben en de geur van rubber nog dagenlang in onze jas.
Dus, de enige logische vraag is: ‘Volgend jaar weer?’ Het antwoord is volmondig: ‘Absoluut.” En dan pakt Peugeot de titel.
Wij kunnen onze klep er de aankomende maanden niet over dichthouden, maar we zullen jullie de moeite besparen… Dus laten we de foto’s zien van deze onvergetelijke met recht benoemde meest prestigieuze race ter wereld.
